Miody odmianowe z pasieki rodzinnej.
Pasieka Rodzinna Grycuk istnieje od 1972 roku. Prowadzimy ją wspólnie z żoną i synem Aleksym, który jednocześnie jest absolwentem Technikum Pszczelarskiego w Pszczelej Woli (1992). Nasza pasieka liczy 100 pni pszczelich. Gospodarujemy w drewnianych ulach Dadanta z nadstawkami, niektóre z nich są podwójne. Wszystkie są ocieplane słomą. Jedna pasieka z ciężkimi ulami stacjonuje we wsi Szostakowo, kilka kilometrów od Hajnówki. Druga część pasieki wywożona jest do Puszczy Białowieskiej na bogate pożytki leśne. Baza pożytkowa w miejscu stacjonowania pasiek jest bardzo zróżnicowana. Wiosenne pożytki z wierzby, klonów, mniszka, rzepaku dają znaczną część ogólnych zbiorów miodu. Na podlasiu praktycznie nie występuje akacja, więc na ten pożytek nie liczymy. Puszcza daje pszczołom olbrzymie zasoby nektaru i spadzi. Maliny, kruszyny i lipy zawsze gwarantują znaczne zbiory miodu. Na skraju puszczy uprawiana jest również gryka, a jeżeli rolnicy odrobinę zaniedbają plantacje zbóż to obficie zakwitają chabry.
Zapraszamy do naszej pasieki na przepyszne miody z Puszczy Białowieskiej oraz do odwiedzenia rezerwatu żubrów w Białowieży. Poznacie gościnność, przepiękne widoki i czyste powietrze, niespotykane w innych regionach naszego kraju.
Wiktor Grycuk
Puszczańskie bartnictwo
Pierwsze informacje historyczne o bartnictwie w Puszczy Białowieskiej pochodzą z XVI w. Źródła wspominają, że były dwa rodzaje własności barci: dzierżawione za opłatą i królewskie. Inwentaryzacja sporządzona w 1796 roku podawała, że w Puszczy Białowieskiej były ogółem 632 barcie z pszczołami i 6601 pustych. Obecnie stwierdzono zachowanie 54 barci. Las dla mieszkających tu ludzi zawsze miał duże znaczenie gospodarcze, np.: wypasano w nim bydło, na śródleśnych grądowych polanach i nad brzegami rzek koszono siano, w samej Puszczy na niewielkich powierzchniach uprawiano ziemię. Odnaleźć też można ślady po osadach. Do rozpalania ognia i oświetlania domostw używano łuczywa – przeżywiczonych drzazg sosnowych, wyłupywanych z opalonych pni sosen. Mimo że ta forma użytkowania została zakazana w Puszczy pod koniec XIX w. do dzisiaj w lesie można odnaleźć „wyżarowe chwoje” – żywe lub martwe – noszące ślady zwęgleń i zacięć toporem. W Puszczy odnaleźć też można XIX i XX wieczne ślady działalności człowieka polegające na pozyskaniu drewna na przemysłową skalę. Są to: zręby i przeręby z różnych lat, sieć dróg, linie kolejek wąskotorowych wybudowanych w latach 1916 – 1934.
Dziedzictwo kulturowe
Powszechnie występującym elementem krajobrazu są drewniane kapliczki i krzyże, stojące samotnie lub częściej w grupach. Bogato reprezentowana jest też inna mała architektura: brogi, żurawie, drewniane płoty. Codziennością wielu gospodarstw na tym terenie jest używanie drewnianych narzędzi i sprzętów uchodzących za archaiczne w centralnej czy zachodniej Polsce. Rękodzieło prezentuje ogromną różnorodność form przy zachowaniu dawnych technik pracy, znajdziemy tu pięknie wyszywane i haftowane (m.in. haftem tkackim peretyki-perebory) materiały i tak charakterystyczne dla całego Podlasia tkaniny artystyczne: buronkę oraz dwuosnowowe dywany (wełniane), półdywany (lniane) oraz tkaniny ażurowe. Tradycyjne tkactwo wykonywały w domach kobiety, najczęściej używały one lnu i wełny. Dominującym rodzajem dekoracji tkanin była duża krata w kolorach biało-brązowych.
